Kennis is macht is een uitdrukking. Ik heb altijd geloofd dat het niet over kennis gaat, meer over wat je ermee doet, wat je ermee bereikt. Wie je bereikt. Want wat is kennis waard als je het meeneemt in je graf?
Want wat zeggen mensen die op hun sterfbed liggen? Hebben ze het dan over de kennis die ze hebben opgedaan? Vaak gaat het meer over de verbinding en liefde met mensen die ze hebben gehad, ervaringen die ze hebben opgedaan of juist niet gedaan hadden.
Ik koester dat mijn vader op zijn sterfbed nog zijn dankbaarheid heeft uitgesproken naar zijn gezin en naar mij. Voor mij was hij een voorbeeld (en nog steeds) over hoe het ook kan. Ik lijk in veel dingen op hem, hij heeft mij gevormd in wie ik ben.
In mijn herinnering was hij altijd open over zijn kennis. Als docent deelde hij z’n kennis in de ontelbare leerlingen die hij heeft gehad. Dan is het een vanzelfsprekendheid. Daarnaast weet ik ook dat ie op veel andere plekken in zowel werk als vrije tijd ook zijn kennis heeft verspreid. Naar mijn idee niet zozeer vanuit het ego, vanuit macht hebben, maar veel meer vanuit het delen.
Hoe mooi zou het zijn als die gedachte meer uitgedragen zou worden? Groeien door te delen. Leren van elkaar, vanuit overvloed redeneren.
Wat heb jij te delen? Welk zaadje mag jij planten, hoe geef jij jouw licht door?
Sorry, het is niet mogelijk om te reageren.