Het zakelijke equivalent van ‘hoe gaat het met je?’

Vorig jaar heb ik de keus gemaakt om zelfstandig ondernemer te worden. Een periode van reflectie, gesprekken, overwegingen, vragen, twijfel, relativering en zeker ook moed ging daaraan vooraf. Veel elementen daarvan zijn niet snel zichtbaar bij mensen, vooral mensen die wat dichterbij staan of zelf ondernemer zijn begrijpen wat er bij komt kijken.

Ik heb de keus gemaakt om een combinatie te maken van coaching, training en klussen, iets wat samenkomt in mijn bedrijfsnaam De klus van je leven (waar ik nog steeds blij mee ben!). Regelmatig spreek ik nieuwe mensen, die neutraal of mat reageren als ik zeg dat ik coach en train. Als ik dan vervolgens afsluit met dat ik daarnaast ook klus, komt er vaak ineens een twinkeling bij mensen en is reactie regelmatig: ‘ow wat leuk!’.

Het spreekt vaak tot de verbeelding bij mensen. Iets doen wat je leuk vindt, een eigen combinatie maken die anders is. De associaties die dan wel eens bovenkomen van vrienden, familie of kennissen die ook zo’n unieke combinatie hebben is leuk te horen. Dan heb je een leuk gesprek, en toch mis ik soms de echte verbinding. Het is namelijk niet altijd leuk en druk, de andere kant hoort er ook bij.

Mensen die weten dat ik inmiddels zelfstandig ondernemer ben, vragen vaak ‘hoe is het met je bedrijf’? En dan even tussen neus en lippen door, in het voorbijgaan, of even snel. Net als met ‘hoe gaat het met je?’. Een vorm van beleefdheidsvraag, vooral leuk als iemand positief bevestigd. ‘Ja prima’ is dan dus ook regelmatig mijn antwoord.

Als ik ‘echt’ zou antwoorden zou het ook gaan over dat ik afgelopen weken weer wat van die ronddraai, twijfel, onzekerheid en reflectie heb gehad of gedaan. Hoe nu verder, klopt dit, waarom loopt het ene wel en het andere niet, hoe krijg ik klanten, etc.

Regelmatig vraag ik me af of ik het daar niet over zou moeten hebben als ik zo’n vraag ‘hoe gaat het met je bedrijf’ krijg…  Ik heb liever één verdiepend gesprek waar je elkaar echt even ziet en hoort, dan tien oppervlakkige ‘allesiskoekenei’-gesprekken.

Tegelijkertijd vergt dat ook eerlijkheid naar mezelf, m’n kop in het zand steken is mij soms ook niet onbekend… totdat het zoveel sluimert en wringt dat ik het wel aan moet kijken. En dan komen de verborgen cadeautjes, niet altijd fijn maar wel leerzaam.

Iedereen heeft z’n pad met pieken en dalen en ik zeker ook! Hoe fijn zou het zijn als daar wat meer aandacht voor is. Het hoeft niet altijd leuk te zijn!

Wat voor vragen krijg jij over je werk die wel of niet aansluiten bij wat je echt wilt vertellen?